Αριθμεί πάνω από τριακόσια χρόνια ζωής. Στέκει εκεί σιωπηλό και μεγαλοπρεπές σε πείσμα του χρόνου,  και λίγο παραπέρα από το Μοναστήρι υψώνεται το καμπαναριό. Ορθώνεται εκεί αγναντεύοντας το άλλοτε γαλήνιο και άλλοτε αφροστόλιστο Ιόνιο.

Στο εσωτερικού του υπάρχουν τέσσερις μεγάλες καμπάνες για να διαλαλούν το μήνυμα του Ευαγγελίου στα πέρατα της γής.

Το μοναστήρι είναι σύγχρονο στην κατασκευή του γιατί το 1953 καταστράφηκε με τους μεγάλους σεισμούς.

Στο ισόγειο του είναι το παρεκκλήσι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Από εδώ μπορεί κανείς να αγναντέψει τη νότιο Ιθάκη με τα δαντελωτά της ακρογιάλια,. Το Βαθύ και το Περαχώρι, όλα τριγύρω χάρμα οφθαλμών.

Η ζωή του μοναστηριού αρχίζει γύρω στα 1696, η ιστορία όμως της εικόνας του Γενεσίου της Θεοτόκου, που είναι και αφιερωμένο το Μοναστήρι, είναι ακόμη πιο παλιά.

Σήμερα στο Μοναστήρι δεν υπάρχουν μοναχοί. Διοικείται από τριμελή επιτροπή ιερέων.

Το πανηγύρι γίνεται στις  8 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο με την συμμετοχή του Μητροπολίτου, των αρχών και της φιλαρμονικής της Κ.Ο.Ι.