Πρόκειται για μια μικρή εκκλησούλα, πέτρινη, σε αρκετά καλή κατάσταση, με βυζαντινές εικόνες και πρόσφατα επισκευασμένο τέμπλο. Χρονολογείται από το 1800, χωρίς να έχουμε σαφείς και ακριβείς πληροφορίες για το πότε χτίστηκε. Με τους σεισμούς του ’53 κατέρρευσε και κατόπιν ξανακτίστηκε. Το μονοπάτι προς αυτήν είναι ανηφορικό κι ο δρόμος μακρύς, μα οι πιστοί δεν λογαριάζουν τη δυσκολία του και προσμένουν τη στιγμή που με προσευχή θ’ ανάψουν τα καντήλια της. Κι εκείνη για να τους αποζημιώσει τους χαρίζει τη θέα της νότιας Ιθάκης και του πελάγους. Φιλόξενη, στη πέτρινη πελεκητή γούρνα της στο περιποιημένο προαύλιο, ποτίζει τα πουλιά του δάσους που της κρατούν συντροφιά.