Ακολουθούν μερικές που συλλέχτηκαν από διηγήσεις γερόντων, με τον γλαφυρό παραστατικό τους τρόπο δίνουν την νοοτροπία μιας άλλης επο­χής.

Ερωτικές:

 «'Τέσσερεις καντηλόσταυροι

κρέμονται στο λαιμό σου

όλοι φιλάνε το σταυρό

κι εγώ το μάγουλό σου.»

«Σ’ ένα καμίνι καίγομαι

σε μια φωπά μεγάλη

φευγατε από κοντάθε μου

να μη καούνε κι άλλοι.»

« Ασπρη κι αν είσαι δε φελάς

 κόκκινη δεν αξίζεις μελαχρινή και όμορφη

τους νιους τους δαιμονίζεις.»

«τΣτο Θιάκι δεν ξαναπερνώ

δεν ξανακάνω βόλτες

γιατί μου αμπαρώσανε

παράθυρα και πόρτες.»

«Του Μύλου ο περίπατος

 είναι κακό σεργιάνι

γιατ’ όποιος περπατεί εκεί

το νου του τόνε χάνει.»

«Ήθελε να γινότανε

οι παπαδιές φοράδες

και οι παπάδες άλογα

κι εμείς αλωνιστάδες.»

«Το σκυλί σου με γαυγίζει

 κι ο άντρας σου με φοβερίζει

 το σκυλί σου θέλει φόλα

και ο άντρας σου πιστόλα.»

Ξενιτεμού — Αποχωρισμού:

 «Φεύγω και αποχαιρετώ

το Θιάκι το καϋμένο

το νου μου τον αφήνω εδώ

και το κορμί μου παίρνω.»

«Αγαπημένο μου πουλί

κι ωραίο μου φτεράκι

η ξενιτιά σε χαίρεται

κι εγώ πίνω φαρμάκι.»

«Η ξενιτιά έχει καϋμούς

η ξενιτιά μαράζια

 η ξενιτιά μου τάκανε

 τα σωθικά μου μαύρα.»

«Ο ήλιος του παραθυριού

σ’ έχει κόρη μου μαύρη

κυττάζοντας τη θάλασσα

μπας κι έρχεται καράβι.»

«Ένα καράβι πούρχεται

 και τα πανιά μαζώνει

μέσα είν’ ο νιος που

μ’ αγαπά και που με καμαρώνει.»

Γάμου:

Εσύ γαμπρέ που κάθεσαι

σου πρέπουνε τραγούδια

γιατί έχεις στη μόντα σου

μια γλάστρα με λουλούδια

Άγγελος είναι ο γαμπρός

κι η νύφη καλομοίρα

να κάνουν σερνικό παιδιά

σα τση μηλιάς τα μήλα

Για φέρτε το χειμωνικό

φέρτε και το πεπόνι

να ζήσ’ η νύφη κι ο γαμπρός

κι εκειός που στεφανώνει

Εκεί που πας νυφούλα μου

καλώς να σε δεχθούνε

και τα πορτοπαρέθυρα

κι αυτά να σ’ αγαπούνε

« Έρχετ’ ο σιδηρόδρομος απ’τη Κυπαρισσία

σέρνει βαγόνια δεκατριά και ρόδες ασημένιες

σέρνει και την αγάπη μου στο μεσινό βαγόνι

με τα μαλλιά της ξέπλεκα στ σι πλάτες της ριγμένα.

Λούσου, χτενί-ουα γάηη μου και μάσ τ’ αποχτενίδια

και στείλε στο χρυσικό να φτιάσει δαχτυλίδια

να φτιάσει βέρα του γαμπρού και μενταγιό τση νύφης

να φτιάοει και τοη πεθερός ένα χρυσό κανίστρι.»

Είκοσι χρόνια πότιζα, μηλούλα στην αυλή μου
και από σήμερα κι εδώ δεν είσαι πια δική μου.
Να πας παιδί μου στο καλό, να ‘ναι καλό δικό σου
κι εμείς τον περιμέναμε, τον αποχωρισμό σου.
Εκεί παιδί μου που θα πας, σαν κλίμα να ριζώσεις
σαν το βασιλικό ν’ ανθείς, τους κλώνους σου ν’ απλώσεις.

Τελειώνοντας με τις λαϊκές ρίμνες παραθέτουμε α­κόμα τέσερεις χαρακτηριστικές, μια 15σύλλαβη και τρεις τετράστιχες:

«βλάχε μου πότ’ εκρύωσες, πότ' έβαλες κσπότο εκεί κοντό τ’ Αγ' Αντριός του γέρου του Νικόλα επήρ’ η σκάλτσα μου νερό κι η κόππα μου το χιόνι.»

«Εισ’άσπρος σα τον αχινό

σα του παπά το ράσο

και σα γυρίσω και σε διώ

μούρχεται  να ξεράσω.»

«Μωρέ παληοκενιώπσοες

με τ" άσπρο το ποδάρι

 καλύτερο του Ραχιώτωνε

κι σαν ειν’από περνάρι.»

«Βασιλοπούλα νάσουνα

δε θάχες τέτοια χάρη

να σου ζυγίζουν το φιλί

με το μαργαριτάρι.»