Το ύφος των θιακών ξεχωρίζει για την αρτιότητα, τη καλλιτεχνικότητα και την ομορφιά τους.

«Δυο κορίτσια μεσ’ στ’ αμπέλια/ και τρυγούνε με τα γέλια/ πέρασ' από κει κι εγώ / στέκομαι και τα θωρώ / Κοριτσάκια στη ζωή σας πάρτε με κι εμέ μαζί σας/ να με ιδείτε πως τρυγώ / τι όμορφα που τραγουδώ / Έλα ξένε μου και τρύγα / μόνο νάχεις λόγια λίγα/όλ ’ ο νους σου στη δουλειά/και ολό- τελα μιλιά / Τ’ είναι κειό πούναι κει πέρα / όπου λάμπει σαν ημέρα/βλέπω χέρι παχουλό / κι έσκυ­ψα και το φιλώ/ Σύρε ξένε μ’ στη δουλειά σου/ να μην εύρεις το μπελά σου.»

«Μια λυγερή τραγούδησε σε μάρμαρο γιοφύρι / και το γιοφύρι εράίσε κι η θάλαοσα ταραχτεί / τα κάτεργα περνούσανε και κείνα σταμάτησαν / κι εκεί φωνάζει ο ναύτερης, φωνάζ’ ο καπετάνιος. / «Αφήστε ναύτες τα κουπιά, κομιτε τσι σουρίχτρες / ν’ ακούσουμε τη λι γε­ρή το τι τραγούδι λέει». / Εγώ κι αν ετραγούδησα σα μοιρολόι τόπα. / Έχασα κύρη και κχιρά κι εφτά αδελ­φούς στρατιώτες / κι άντρας μου ’ναι στο κίντυνο βαρεία για να πεθάνει. / Ξαρρωστικό μου γύρεψε να φάει να ξαρρωστήσει. / Το μήλο απ’ την ανατολή, το ρόιδο απ’ τη δύση. / Αρρώστησε, ξαρρώατησε κι άλλη γυναίκα πήρε / κι εμέ με κάλεσε νουνά να πα να στεφανώσω / με τι ποδάρια να σταθώ, με τι χέρια ν’ απλώσω;»

«Βούλομαι να ξενιτευτώ / βούλομαι να μισέψω / παρακαλώ σε ξενιτιά/ αρρώστια μη μου δόσεις/ Η αρρώστια θέλει στρώματα, / θέλει ψιλά σεντόνια / θέλει μανούλας γόνατα/θέλει αδελφής αγκάλες. / Ήρτ’ ο καιρός κι’ αρρώστησα / ξαπλώθηκα στο στρώμα. / Τηρώ δεξιά, τηρώ ζερβά / και γνωριμία 6ε βλέπω / κάνω και μια ξεναδελφή / να πλένει τα σκουτιά μου. / Τα πλένει μια, τα πλένει δυο / τα πλένει τρεις και πέντε/ κι’από τσι πέντε και μπρο­στά / τα ρίχνει στο σοκκακι / — Πάρε ξένεμ' τα ρούχα σου / πάρε και τα σκουτιά σου / κι ’ εμένα μούρτε μήνυμα/στη μάννα μου να πάω».

«Γλυκοχαράζουν τα βουνά και γλυκοφέγγει η μέρα / παν τα πουλάκια στις βοσκές κι οι έμμορφες στο πλύμμα / πήρα κι εγώ το μαύρο μου να πάω να του ποτίσω. I Κι εκ’ είδα κόρη πούπλενε τ’αντρός της το μαντήλι / τ’ αντρός της και του φίλου της και τ’αγαπ τικού της. / Τ αντρός το πλένει με νερό, του φίλα; σαπούνι / και του καλαγαπητικού το πλένει με δακρι). / Σαράντα σίκλους έβγαλα στα μάτια δεν τ είδα / και στσι σαραντατέσσαρους την είδα δακρ σμένη. /

 «Τ έχεις κόρη και χλίβεσαι και χύνεις μαύρο δάκρυ;» / «Μου λεν απέθαν’ ο άντρας μου κι απέθαν’ ο καλός μου / κι άλλος μου λέει απέθανε κι άλλος λέει εχάθη.» / «Αλήθεια κόρη απέθανε, αλήθεια και εχάθη / κι εγώ κερί του χάρισα και συ να μου το δώσεις / κί εγώ φιλί του δάνεισα και συ να μου το δώσεις.» / «Και σαν κερί του χάρισες εγώ να σου ιΓ δώσω / και σα φιλί του δάνεισες να πας να σου | δώσει.» / «Εγώ ’μαι κόρη μου άντρας σου, εγώ ’μαι ο καλός σου».